با اشک, شب ..

  

بـاشــد, بـه بـــاد می‌سِــپُرم, آرزوت را

با خود به خاک می‌برم آن رنگ و بوت را

تا چشم می‌نهم به هم, آیی, چو وا کنم

رفتــــی و چــــاره‌ای نتــوان جستجوت را

حیــران به شهــر می‌پلکم در تمام شب

شـــاید بَــــرَم ز یـــاد سـیاهـی مــوت را

خــانه هنـــوز دَرهَم و البسه بَرهَم است

دَرهَــم‌کِشــی دوباره چو بینی تو, روت را

غــیــر از صـــدای مـــادرِ مهسـا ز پنجره

چــیــزِ دگــر نمی‌شــکند این ســکوت را

دل را امیـــدِ آمــدنـت , سبـــز مـی‌کنـــد

تـــوی حیـــاط هـــم, تـنِ پرشاخه توت را

چیـزی عـوض نگشته به جز آنکه نیستی

تا بشـنـــوی سـروده‌ی ایـن قصــه‌گوت را

بــی‌تـــو بهــــار آمــــد و پاییــــز هم رِسَـد

یـــادش بخیــــر,  دلخوشـی گفتگـــوت را

سرود آفرینش ..

بـود چـون تنـها خـدا, جبـریـل را ....  گفت: آور خــاک و آب و بـیــل را

خلق کرد از گِل سپس رب جلیل .... آدم و حــوا , فــک و فـامـیــل را

بـر ملائـک داد فرمـان بعــد از آن ....  بهر انسان, سجـده و تجلیـل را

گفت ابلیـسِ لعیـن: عمـراً کنــم ....  سجده من این نکبتِ گـوریـل را

زد به کونش سخت اردنگی خدا .... تا بـبـیـنـد بعد از این سیبـیـل را

داد منـزل آدم و حـــوا بـهـشـت ....   مَـر غـذاشـان آفـریــد ازگیــل را

گـفت ایشان را: مبادا که خـورید .... سیب و مـوز و گندم و آجیــل را

گول زد ابلیس حوا را سه‌سـوت ....  پُـر نمـود از سیب, زن, زنبیـل را

کـردشـان تبـعید یهـوه بر زمیــن ....  دادشــان ویـــزای اسـرائیــل را

تـا کنـــد کـشــف آدمی راز بقــا ....  کـرد عطـــا حـوا قـر و قمبیـل را

دوقـلــــو زائیـــد آخـــر گـاوشــان .... کُشت چون قابیـلِ خر,هابیل را

کرد درکشتی سپس نوح ازعقب ....خرس‌واسب ‌و شیر‌ومرغ‌وفیل را

بعـد مـوسـی با عصـای مارخـوار ....  ایــن هــوا وا کـــرد آب نیـــل را

دیگــر ابراهــیم خنــگ‌اللله کــه ....  نصفـه‌جـان فرمـود اسماعیـل را

چنـد وقت بعـد مریـــم جان بــزاد ....بی‌پـدر, عیسای‌‌خوش‌استیل را

زان سپـس مَمَـدبـرون آمد زغار ....گفت:هستم‌من‌رسول این ایل را

آمــدم تـا نـیــم دنـیـا را کُــشــم ....  تـــا بســازم شــاد عـزرائیــل را

بایـدش سـوزانـد قـراان، بی‌گمان ....همچنین تـورات و هـم انجیـل را

حرف زور و مفت باشد حرف دین .... دور بـایـد کــرد ایــن تحـمــیل را

کِی کُند قانع کسی این قصــه‌ها .... غیـــرِخلــقِ گیــجِ مـخ‌تعطیـل را

رو خرد را پیشه کن بر جای دیــن ....محو ساز از ذهنت این زیگیـل را

جاودان، گنج سعادت زان توست ....گـر کنـی تعجـیـل ایـن تبـدیـل را

گر بپرسی،هست پاییز ای عـزیـز ....آنکه گفت این شعرهردمبیـل را

تا ابـد،جـوجـوی نـازم مـی‌خـرم  .... عشوه‌ و نـازت، قـــر و قمـبیـل را 

بیت آخر مخاطب خاص داره، شما نخونین .. بی‌ادبها.. ;)

همش می‌خوان فضولی کنن تو کار مردم..

کابوس ..

مـرزِ شـب تـا بی‌کـرانه می‌کشید     زوزه, بـادی وحشـیانه می‌کشـید

از تـمــامِ شــهر آتــش بـی‌امــان      در مـیـانِ شــب زبـانـه می‌کشـید

پشت کــوچه, مــادیــانِ بـیــوه‌ای     شـیـهه‌هـای عـاجـزانه می‌کشـید

سایه‌‌ای مرموز و وحشت‌زا, سَرَک    از در و دیـــوارِ خــانـه می‌کشــید

بــوفِ شــومِ تـیــره‌, پشـتِ پنجره     لاشه‌ی موشی به لانه می‌کشید

قهقهه می‌زد زنِ همسایه, مست    جیــغ‌هـای شـادمــانه می‌کشـید

تُـنـد گــرداب عـظـیـمـی, شهر را      خـانه خـانه در مـیــانه می‌کشـید

مـادری بـر پشـتِ طفـلِ کوچکش     نـقـشِ زَخــمِ تـازیـــانـه می‌کشید

تـا شـود مُـنــجـی مَگر پیدا, کلاغ     انــتـــظـاری ابـلـهـــانه می‌کشـید

پـیـرمـــردی روی دیـــواری گـچـی     حـــوریــــانِ جــاودانــه می‌کشـید

تــا بــدزدد مـاه را, گـرگـی پـلــیـد     نـقـشــه‌هـای مـوزیـانه می‌کشید

غرقه در خونش, سیاوش, استوار     واپسـیـن دَم, عاشـقـانه می‌کشید

دردِ کـهـنه صبـر و تـابـم بـرده بود     تیر, دست و کتف و شانه می‌کشید

خـیـره بـر سقـفِ اتاقم, دل هنــوز     سـوی کابــوسِ شـبـانـه می‌کشـید

. . . . . . . . .               . . . . . . . . .

کـوه بـشـکافــد, شَـود نالان زمین    زآنـچـه پـایـیـز از زمـانه مـی‌کـشـیـد