در ستایش راستی ..

گفت زن کـم زن به هم حـال مــرا            باشـد افســارم بـه دست تو چرا؟

که عطا کـــرد اختـیـار مـن بـه تو؟           که تو را بخـشـیده این حـق وتــو؟
از چه رو گردیدی افضل بر زنان
بی‌تعـارف، غیـر آن عضـوِ فلان

تــازه در تنبانتان گر چیزکـی‌سـت               پیــش پستـــانهای ما پستانکی‌ست

کِـی سیاه زنگـی کـج، همسـری              مـی‌نمــاید بـا سفیــدِ مــرمــری؟

خـود بگو آخر چه‌سان باشـد خیـار            بــرتـــر از جـفتـــی انــــار آبـــدار؟

شمـــع بی‌چــاره کجـا گردد عیان            چـــون بـتابــد ماهـتـــاب آسمـان؟

گفت مرد آنچه که گفتی راست بود
لیــک آن چیـــز دگـــر ناراسـت بود

گــو اعــوذ از مکـر شیـطان رجیــم          اهــدنا یـارب صــراط المـــستقیـم

چـــون بـرآرد ســر، بجنبـاند کمــر            جمله پستانها به شوقش شعله‌ور

جلــوه‌ای فـرمایــد و عـــریان شود          آنچــه انــدر وهـــم نایـــد آن شود

اژدهـــایی گــردد آن کِـــرمِ زبــون          انّهـــا انّـــا علیـــه الـــراجـــعـــون

گــرچه خواهم شرح اعمالش بیان           هیــچ نتـوانــم، خجــل مانــم از آن

پس همـان بهتـر که پاییـزی شویم
بی‌خیــالِ شمـس تبــریزی شویـم