بــــــاز ، الاف راه بــــنـــــدانـــــــم وســـــــط خیــــل گــوســپـنـــدانــم
پشــت‌سر بوق
می‌زنـد که: «بــــرو» «راه
بســتـه .. کجـــا برم جـانــم؟»
اس‌ام‌اس آیـــــدم
ز ایــــــران‌ســــل چنــــدتــا
هــم ز بـانــک سـامـــانـم
..
این طرف، یالقـوضی
شاسـی‌بلنــــد رفتــه آیینــه‌اش
بـــه چشـمـــانـــــم
آن‌طرف، دلبـــری
بــــداخلاق اســت عینـکــش
هســت قـــــد فرمـــانـــم
می‌زنـــم چشمکـی
و می‌گـــویــــم که «الهـــی
روی بـــه قـــربــانــــم»
مـی‌زنــد زیــرخنــــده،
مــی‌گویـــــد: «هســت مـــا را وظیفـــه، پیمــانم»
خـــاک بر سر
شدم.. زنِ مهدی‌ست «وای
شـرمنـده.. مــن چــه نادانـم»
« خــوب.. مـا
را نمی‌شناسی نـه؟» خواستــم
عذر و گفـت:«ای جــانـم»
..
گشـتـه دیـــرم،
عجـب تـرافیــکی‌ســت کــاش
اف‌‌هــجــده بــــود پیــکانــــم
میــــزنـــــد
زنــــگ، بــاز، نیـــلوفـــــر کــه:«
نیـــــا.. منتــــظر نمـی‌مـــانـم
بـــاش آنـجــــا
کــــه تــاکنــون بـودی بـــه
خیـــالـت، خــرم؟.. نمـی‌دانم؟»
کــــــرده
قاطـــی دوبـــــاره.. ای‌بـابـا «جــان
تــو، نیــلـــو.. پشـت فرمانــم»
قطــــع کــــرده‌ســـت
کـــره‌بـز انگــار گـــرچـــه
پاییــــز و جــــان جــانـانـم
..
دیگــــر امــــا
غلـــط کنـــم متـــــلک در
خیــــابــان، بــــه کــس بپــــرّانــم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر