ذِکر سید حسن چاقال (ضرطة اللله عنه) ..

آن تروریست حزب الللهی , آن نافهم نامتناهی , آن رئیس الابلهین , آن قاتل الخلایق الاجمعین , آن خرس پشمالوی حمال , صید حسن چاقال (ضرطة اللله عنه) در زدن ور مفت جهدی بسیار داشت و همواره افرادی بیکار بر گردش انبار .. و ابتدای کارش از آن شد که او را دنبه ای سفید و باسنی عظیم بودی و هر که از بزرگان او را بدیدی بگفتی که اورا عاقبتی خوش باشد  و وی را بسیار نوازش کردی , پس پدرش وی را به حوزه فرستادی تا چیز بیاموزد و از چیز بزرگان بهره ها برگیرد تا بلکه چیزی شود.. 

شیخ ابویزید بن کلفت حبشی (عق) گوید: بر سر استادی او هر شب در حوزه دعواها بشدی و طلاب بر سر و کله ی هم بکوبیدندی, پس قرار چنان شد که هر شب در حجره ای شود تا همه را افتخار استادی و مجاورت وی حاصل آید و کنایت چاقال بر وی به سبب آن گفته اند . 

نقل است که ابوسعیدبن بقره وی را گفت : یا شیخ حسن,از خوردنیها چه نیکوتر؟ .. گفت : عن, چرا که عصاره ی هرچیز بهتر از خود آنست چنانچه شیره از تریاق بهتر باشد و همه در فراست و ذکاوت وی در بماندندی ..

شبی سعدبن ابی رقاص بر وی مهمان شدی و هنگام خواب حسن را گفت : مرا نصیحتی فرما که دل از آن آرام گیرد , حسن گفت : آنکه مرا بکند چنان است که امام را کرده باشد دعا و آنکه نکند نداند لذت نزدیکی با بزرگان چگونه باشد و سعد از هیبت این سخن هماندم بیوفتاد و جان بداد .
و نقل است روزی بر الاغی میرفت و خلقی عظیم در حیرت بماندند که حسن کدام است و چنین کراماتی وی را بسیار باشد .
دیگر روز وی را دیدند گوسپندی درشت بر سیخ کشیده و یکجا بخورَد , پرسیدند یا حسن بزرگان چنین نکنند و قناعت پیشه دارند, بگفت : گر چنین نخورند پس چگونه بزرگ شوند و چنین گردن و شکمی که ما راست چگونه حاصل آید و دوم آنکه ما بخود نخوریم بلکه ما را بخورانند, چنانکه گاو را.

و نهایت کار حسن آن شد که از خوردن عصاره ی طعام به تِرتِر افتادی و ریق رحمت را تا به انتها سر کشیدی و روزی سه بار خلایق بر قبر او شوند و تِر زنند تا وی را خوش آید.

نقل است که ابوسارق بن مسروق وی را در خواب بدید و بپرسید : یا حسن, خدای تعالی با تو چه کرد؟ گفت : مرا سخت بفرمود و بر من لطف بسیار بکرد و دریایی از بول و غائط بر من ببخشائید و غلمانی بسیار عطا بنمود که هر یک چیزی عظیم باشد و خاموش بگشت و این اول بار بود که وی را خاموش دیدند ..