دل‌خسته,
نشسته مرد, خاموش
کِـــز
کـــرده و زانـــوان در آغــوش
چون
سنگ,نفس نمی‌کشد هیچ
انــگار
کــه پــاک , رفتـه از هـوش
بـــر
چهـــره‌ی وی غبــارِ حسـرت
از
درد فتـــاده چیـــن بـه ابـــروش
یـــک
ســـوی اتــاق, میــز تحــریر
گلـــدان
گلـــی سپیــــد, پهـلوش
آن
ســوی دگــر , دریچـــه‌ی بـــاز
ســـرتاســرِ
شهرِ خفته, آنسوش
نـــزدیــکِ
دریچـــه , کُـنــجِ دیــوار
تخــتـی
و ســه‌تارِ کُهنه‌ای, روش
اســتاده
کنـــار درب , درخــویـش
مـــاتـــم‌زده
بانـویـی , سـیه‌پوش
دل‌ریــش , بـمـــانده خیره بر مرد
دو
جــوی , ز آب دیــــده, بر روش
رازیـــست
, میــانِ این زن ومـــرد
مستـــور
, در ایـــن نگارِ منقــوش
رازی
کــه نـهـــان نمـــوده نقـاش
با
رنــگ, بــه گـــردش قلــم‌مـوش
در بـــــــازی روزگــــــار , پاییــــــز
یـــاد اســت مــرا تــو را فرامــوش
