آریـــد طبیـبــی بــه کنـــارم کــه
خمـــارم
نبضم دوسه ملیون و هـزار اسـت فشــارم
آنقــــدر خرابــــم کـه ندانــــم
ز کجــــایم
البتـه ز ایرانـــــم و اکنــــــون
ســرکـــارم
مسمـــوم شــدم بس که بُـوَد گنـد غــذایم
خــرچنگ شــده شامم و قـورباغـه ناهارم
وقت‌اسـت کــه انگشــت نــمایــم به گلویم
بیـــزارم از ایـــن حالــت ناجــــور
ویـــارم
انگـــار یکی اسبـم و شاهیسـت بـه
زیـنــم
پنــــدار، شتـــر باشـــم و آخـونــد
ســوارم
در دور ســـرم چرخــد و گـردد همه
عـالم
در جیــب، چــرا، آه، یــکی قــرص
نـدارم؟
در حیرتم از این همه مفلوکـی و خــود
هم
بــدتر ز همـه، یکسـره در حــــال
شعــارم
هــرچنـــد بــراندازم و اصــلاح‌طلـب،
لیــک
گر دست رســد، نیــــک، بـــرآرنــد
دمـــارم
ای داد از ایـــن ملـــت بیـچـــاره
که ماییــم
ای تــف بـــه چنیـــن امــتِ اسـلام‌مَـــدارم
با اینــکه مسـلمـانــم و خود شیعه‌ی پاییــز!
یــک روز بگیـــرنـد و کشــاننـــد
بـــه دارم!
